Zimna Zośka przyszła i odeszła, a my wreszcie możemy cieszyć się coraz częstszym wiosennym ciepłem. Naszym różom także nie jest już zimno. Demonstrują to codziennie rozwijającymi się nowymi liśćmi, a nawet pierwszymi pąkami kwiatowymi. Widać, że nie ma już odwrotu od pełni wiosny. Widać też, że będzie to rok inny od poprzedniego (tamten niech będzie przeklęty i nigdy nie wraca). Przeczuwamy także, że w tym roku jeszcze bardziej niż dotąd będziemy się cieszyć naszymi różanymi uprawami. Nawet ci, którzy w zimniejszych rejonach Polski oczekują cieplejszej pogody, nie tracą nadziei ani animuszu. Ale o tym przeczytacie już Państwo w dalszej części dzisiejszego wpisu...

Dzisiaj chciałbym zwrócić Państwa uwagę na zapach i barwę kwiatów, czyli dwie najważniejsze cechy róż, których pożądamy. O barwach już pisałem ostatnio w kontekście wyboru odmian o nietypowych kolorach płatków. Ale chciałbym wspomnieć także o celowym budowaniu ogólnego wrażenia – kolorystycznym konstruowaniu ogrodu, tworzeniu w nim pełnych napięcia lub wytchnienia intrygujących zakątków i rozległych przestrzeni.

Nikt z nas nie ma wątpliwości, po co uprawiamy róże. Ci z nas, którzy zdążyli już przeżyć wielką przygodę, jaką jest pielęgnacja róż przez CAŁY sezon wegetacyjny, dobrze wiedzą, ile trzeba czasu i wysiłku im poświęcić. Jesienne, zimowe i wiosenne prace bywają oczywiście przyjemnością, ale przede wszystkim są konieczne, jeśli jesteśmy świadomi, na co czekamy. Ci, którzy tę przygodę dopiero rozpoczęli, niech nie porzucają nadziei i nie ustają w wysiłkach. Po rzetelnie wykonanej pracy i przy odrobinie szczęścia nagroda ich nie ominie. A coroczny czas tej nagrody właśnie nadchodzi!

Opieka nad różami, jeśli mamy dzięki niej stać się bardziej szczęśliwymi ludźmi, musi sprawiać nam radość i satysfakcję. Zabiegi pielęgnacyjne, pozornie trudne dla początkujących opiekunów róż, z czasem wykonujemy coraz sprawniej. Wkrótce stają się one przyjemnym rytuałem, bez względu na to, czy akurat ścinamy kwitnące pędy, by włożyć je do wazonu przed wizytą mile widzianych gości, czy też przekopujemy szpadlem ziemię w jeden z tych przenikliwych marcowych dni. Praca w ogrodzie zazwyczaj nie jest czysta, a często nasze podopieczne bezwiednie ranią nas swoimi kolcami. Nasz entuzjazm nie słabnie, lecz nie zawsze czujemy się całkiem komfortowo. Dlatego tak bardzo cenimy ergonomiczne narzędzia i wygodną odzież roboczą, w której nie wyglądamy jak banda przebierańców tylko ogrodnicza arystokracja.

Miesiąc temu rozpływałem się w zachwytach nad urokami słonecznego lata, dzisiaj przeklinam jego tegoroczne przejawy. A nie powinienem być nimi zaskoczony, obserwując tegoroczną obłudną wiosnę, na której przyjście wszyscy tak się cieszyliśmy... Prawda jest taka, że zło i nieszczęście czai się obok nas, ale musimy sobie z nimi radzić, jak tylko potrafimy. Te zmagania są przecież największą miarą człowieczeństwa.

Ten wpis dedykuję naszej koleżance Beacie, która razem z Jej rodziną i przyjaciółmi heroicznie walczy o odzyskanie sprawności po nieszczęśliwym wypadku.

Przedziwna zima i niefortunna wiosna przez wiele miesięcy  wzbudzały w nas podświadomy niepokój. Zimno, susza, zaskakujące cieplejsze dni i niespodziewanie silne, sporadyczne opady przeplatały się jak szaleńczy korowód. Przyroda jakby się sprzysięgła przeciwko wszystkim, którzy opiekują się roślinami. Róże Rosa Ćwik jednak okazały się jak zwykle niezawodne. Długo wyczekiwany czas kwitnienia rozpoczął się pod kopułą słonecznego nieba, a po każdej nocy przybywa nowych kwiatów. Tak właśnie powinna wyglądać idealna nagroda za każdy poniesiony trud, troskę i opiekę. Dlatego nigdy nie ustawajmy w wysiłkach i zachowajmy nadzieję, a będzie nam dane przeżywać takie właśnie szczęśliwe chwile.

Ostatnimi tygodniami, korzystając z pięknej, słonecznej pogody, wychodzę często do ogrodu pod pretekstem zrobienia czegoś. Ale to jeszcze nie jest czas na prawdziwe przygotowania do zimy. Róże będziemy osłaniać, gdy pojawią się silne nocne przymrozki. Jedyne rozsądne działania w tej chwili to nasadzanie nowych róż. Co zrobić jednak, gdy nie ma już na nie za bardzo miejsca w ogrodzie? Pojawiają się wątpliwości (ja ostatnio wręcz biję się z takimi myślami), czy nie utworzyć  miejsca dla nowych róż poprzez przesadzanie lub nawet usunięcie niektórych już rosnących krzewów? Chciałbym mieć jak najwięcej róż. I żeby każda była inna. Wiem, że jestem już od nich uzależniony. Ale czy chcę z tym wewnętrznym przymusem walczyć?

Tego września niebiańskie dni rozpoczynają się mglistymi porankami rozpływającymi się w słońcu (proszę zwrócić uwagę na tę dojrzałą, skarmelizowaną zieleń liści!). A nasze róże wciąż kwitną i rosną, czego dowodem są liczne ?szparagi? ? nowe,  pionowo wybijające się pędy o czerwonym zabarwieniu. Jednak nie dajmy się zwieść temu wzrostowi, bowiem nachodzi czas zasypiania roślin. Aby nasze podopieczne przetrwały zimno oraz mrok, które w następnych miesiącach nieuchronnie będą się powiększać, musimy już teraz wzmocnić je specjalnym, jesiennym nawożeniem.

Po krótkiej, lipcowej porze deszczowej do ogrodów powróciło słońce. Pod życiodajnym nieboskłonem nasze róże pięknie się rozwijają, jednak nie oznacza to, że mogą czuć się już całkiem bezpieczne. Wraz z powrotem upałów z różnych zakamarków wychodzą bowiem małe nikczemne szkodniki, by skosztować słodyczy, która krąży w ciałach pięknych dam.

Kilka dni temu złożyliśmy wizytę na plantacji RosaĆwik. Ziemia z powodu kolejnej fali siarczystych upałów jest sucha jak pieprz, ale nasze bohaterki trzymają się tam zaskakująco dzielnie. Szczególnie zachwyciły mnie ich kwiaty, które pod bezlitosnym słońcem, nabrały nowego, rzekłbym, orientalnego wyrazu. Dowodem na to niech będzie dzisiejszy fotoreportaż.

Chociaż łakomstwo w zasadzie nie przystoi prawdziwym damom, bez wątpienia róże lubią dużo i dobrze zjeść. W okresie ich wzrostu i kwitnienia, gdy dokarmiamy i poimy nasze bohaterki, niezwykle ważne są dwa momenty. Czas jednego z nich właśnie nadchodzi. Mowa o ostatnim nawożeniu letnim.

Naszą opowieść o pięknych różach, które oferuje RosaĆwik, rozpoczynamy od wyjścia wieczorem do ogrodu?