Nikt z nas nie ma wątpliwości, po co uprawiamy róże. Ci z nas, którzy zdążyli już przeżyć wielką przygodę, jaką jest pielęgnacja róż przez CAŁY sezon wegetacyjny, dobrze wiedzą, ile trzeba czasu i wysiłku im poświęcić. Jesienne, zimowe i wiosenne prace bywają oczywiście przyjemnością, ale przede wszystkim są konieczne, jeśli jesteśmy świadomi, na co czekamy. Ci, którzy tę przygodę dopiero rozpoczęli, niech nie porzucają nadziei i nie ustają w wysiłkach. Po rzetelnie wykonanej pracy i przy odrobinie szczęścia nagroda ich nie ominie. A coroczny czas tej nagrody właśnie nadchodzi!

Za nami astronomiczny początek wiosny, który w minionym tygodniu uświetniły jej kapryśne i zmienne odsłony. Milusie sobotnie ciepło zniknęło ostatecznie w poniedziałkowy mroźny poranek, więc zmarzluchy musiały z powrotem wyciągnąć z szaf zimowe kurtki, żeby móc wyjść z domu. Ale nie narzekajmy, bo rozkwitu zieleni w przyrodzie nie da się już powstrzymać. Ekscytuję się tym jak nastolatek, nie dlatego, że poczułem w ciele raźniej krążące życiowe soki. Podnieca mnie, że tej wiosny posadzę w moim ogrodzie nowe róże...

Kilka dni temu złożyliśmy wizytę na plantacji RosaĆwik. Ziemia z powodu kolejnej fali siarczystych upałów jest sucha jak pieprz, ale nasze bohaterki trzymają się tam zaskakująco dzielnie. Szczególnie zachwyciły mnie ich kwiaty, które pod bezlitosnym słońcem, nabrały nowego, rzekłbym, orientalnego wyrazu. Dowodem na to niech będzie dzisiejszy fotoreportaż.

Chociaż łakomstwo w zasadzie nie przystoi prawdziwym damom, bez wątpienia róże lubią dużo i dobrze zjeść. W okresie ich wzrostu i kwitnienia, gdy dokarmiamy i poimy nasze bohaterki, niezwykle ważne są dwa momenty. Czas jednego z nich właśnie nadchodzi. Mowa o ostatnim nawożeniu letnim.